najtragiczniejszy jest Chrystus
sterczący na drogach rozstajnych
na drzewie zapomnianym
przestał już być drogowskazem,
podzielił los strachów na wróble –
– te czasem ćwierkną Mu w ucho
jakby z agonii budziły
dziś rzadko Go pozdrawiają ciągnący do wsi bądź miasta, czy nawet spiesząc dostrzegą, że chłoszcze Go bujne zboże przybili i zapomnieli: nie ma do towarzystwa choćby dwóch łotrów po bokach nie ma też drwin, gąbki z octu, krzyny zaciekawienia a ziemia wciąż nie chce Go przyjąć, nie daje się przytulić i chwieje się pod stopami zaś gwoździe mocno trzymają i gdy tak wisi w ofierze, nie widzą by była potrzebna, nie wiedzą z jakiej przyczyny Wykonało się