MĘCZEŃSTWO SZCZEPANA według wizji mistyczki Marii Valtorty.

Po wielu ciosach zadanych kamieniami, które dosięgają go ze wszystkich stron, Szczepan osuwa się na kolana. Opiera się na zranionych rękach i – przypomniawszy sobie zapewne dawne wydarzenie – szepce, dotykając skroni i zranionego czoła: «Tak jak mi przepowiedział!... Korona... rubiny... O mój Panie, mój Nauczycielu! Jezu, przyjmij ducha mego!» Nowy grad uderzeń w już zranioną głowę sprawia, że całkowicie leży już ziemi, która nasiąka jego krwią. Osuwając się zupełnie pod gradem wciąż nowych kamieni, umiera, szepcąc: «Panie... Ojcze... przebacz im... nie poczytaj im tego grzechu... Oni nie wiedzą, co...» Śmierć urywa to zdanie na jego ustach...fragment