"Gdy byłam maleńką, w domu ciotki dano mi kiedyś piękną książkę. Czytając ją zauważyłam, że chwalono w niej bardzo pewną nauczycielkę, która zawsze zręcznie wydobyć się umiała z kłopotu, a nikogo nie uraziła. Szczególnie uderzyło mnie, gdy do jednej mówiła: "Masz rację', a do innej "masz słuszność". Czytając to, myślałam sobie: Jabym tak nie była uczyniła, trzeba zawsze mówić prawdę".
*
"I teraz mówię ją zawsze. Prawda, czasem to łatwe nie jest, łatwiej byłoby, gdy przychodzą z jakim strapieniem, zrzucić winę na nieobecnych; wtedy żaląca się osoba zarazby się uspokoiła. Tak...ale ja czynię przeciwnie. Jeżeli mnie nie kochają, mniejsza o to! Nie trzeba przychodzić do mnie, gdy się nie chce usłyszeć prawdy. Ażeby upomnienie przyniosło pożytek, musi kosztować tego, który upomina; należy dawać je bez cienia namiętności w sercu. Dobroć nie powinna stawać się słabością. Gdy się słusznie kogoś upomni, trzeba na tym poprzestać, a nie kłopotać się tym, że mu się sprawiło przykrość. Biegnąć za …Więcej