ŚWIĘTO PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO - 14września
Krzyż jest znakiem zwycięstwa Chrystusa nad szatanem i śmiercią.
W Jerozolimie od V wieku oddawano cześć krzyżowi w dniu następującym po rocznicy poświęcenia kościoła Zmartwychwstania, to jest 14 września.
Z tego zwyczaju powstało osobne święto, które rozpowszechniło się w całym Kościele.
W roku 70 Jerozolima została zdobyta i zburzona przez Rzymian.
Nastały wielkie prześladowania religii Chrystusa trwające prawie 300 lat.
Dopiero po ustaniu prześladowań, matka cesarza rzymskiego Konstantyna, św. Helena,
około 320 roku kazała szukać Krzyża, na którym umarł Pan Jezus..
Krzyż na którym umarł Chrystus, został po Jego śmierci wrzucony do cysterny wydrążonej w skale u stóp wzniesienia Golgoty.
Z „Historii Kościoła”Sokratesa Scholastyka dowiadujemy się, że Apostołowie i pierwsi chrześcijanie w gminie jerozolimskiej otaczali kultem miejsce, w którym Jezus został ukrzyżowany.
Pomimo zniszczenia Jerozolimy przez wojska cesarza Tytusa w 70 r., kult ten trwał nadal, aż do wybuchu w 131 r. drugiego powstania żydowskiego.
W 135 r. Jerozolima została zdobyta, a powstanie żydowskie zdławione.
Gmina chrześcijańska, ze względu na swoje pochodzenie i skład etniczny musiała opuścić Jerozolimę.
Na gruzach świętego miasta cesarz Hadrian założył nowe, z układem urbanistycznym typowym dla miasta rzymskiego, które nazwał Aelia Capitolina.
Na rozkaz cesarza miejsce kultu żydowskiego zostało zamienione w centra kultu pogańskiego.
Cześć, jaką chrześcijanie otaczali miejsce ukrzyżowania Chrystusa i Boży Grób, musiała być znaczna, skoro i te miejsca zostały przekształcone na ośrodki pogańskiego kultu.
Na wzniesieniu Golgoty Rzymianie zbudowali Forum i Kapitol z posągami bóstw – w miejscu Grobu Chrystusa stanął posąg Jowisza, natomiast na Golgocie statua Wenery.
Po przyznaniu chrześcijanom, w 313 r. przez cesarza Konstantyna Wielkiego pełnej wolności religijnej, wierzący w Chrystusa przystąpili do odszukania krzyża, oraz miejsc, gdzie umarł i zmartwychwstał Nauczyciel.
Jednym ze świadectw odszukania Krzyża Świętego jest wspomniane już dzieło Sokratesa Scholastyka pt.: „ Historia Kościoła”. Scholastyk podaje w nim wiadomości o pielgrzymce cesarzowej Heleny.. W relacji tej przedstawia wydarzenia związane z odnalezieniem przez św. Helenę nie tylko Golgoty, lecz także krzyża do którego przybity byl Pan Jezus .
Krzyż znaleziono 14 września 320 r
W związku z tym wydarzeniem zbudowano w Jerozolimie na Golgocie dwie bazyliki: Męczenników (Martyrium) i Zmartwychwstania (Anastasis).
Bazylika Męczenników nazywana była także Bazyliką Krzyża.
13 września 335 r. odbyło się uroczyste poświęcenie i przekazanie miejscowemu biskupowi obydwu bazylik.
Na tę pamiątkę obchodzono co roku 13 września uroczystość Podwyższenia Krzyża świętego. Później przeniesiono to święto na 14 września - najpierw dla tych kościołów, które posiadały relikwie Krzyża, potem zaś dla całego Kościoła Powszechnego.
W 614 r. na Ziemię Świętą napadli Persowie pod wodzą Chozroeza.
Zburzyli wówczas wszystkie kościoły, także i kościół Bożego Grobu, a wiedząc, jak wielkiej czci doznaje Krzyż Pana Jezusa, zabrali go ze sobą.
Cały świat modlił się o odzyskanie Krzyża Świętego.
Po zwycięstwie, jakie cesarz Herakliusz odniósł nad Chozroezem, w traktacie pokojowym Persowie zostali zmuszeni do oddania świętej relikwii (628).
Podanie głosi, że kiedy sam cesarz chciał na swoich ramionach zanieść Krzyż Chrystusa na Kalwarię, mógł to uczynić dopiero wówczas, kiedy zdjął swoje królewskie szaty.
Jest to legenda, gdyż ze świadectwa św. Cyryla Jerozolimskiego (+ 387) wiemy, że już za jego czasów czcigodną relikwię podzielono na drobne części i rozesłano je niemal po wszystkich okolicznych kościołach.
w klasztorze na Świętym Krzyżu
Kościół w Krzyżu Jezusa widział zawsze ołtarz, na którym Syn Boży dokonał zbawienia świata. Dlatego każda jego cząstka, tak obficie zroszona Jego Najświętszą Krwią, doznawała zawsze szczególnej czci.
Nie chodzi w tym wypadku o autentyczność poszczególnych relikwii, ale o fakt, że przypominają one Krzyż Chrystusa i wielkie dzieło, jakie się na nim dokonało dla dobra rodzaju ludzkiego.
O ukrzyżowaniu Pana Jezusa piszą wszyscy Ewangeliści.
Co więcej, podają bardzo szczegółowe okoliczności tego wydarzenia.
Według świadectwa ewangelistów
Pan Jezus został ukrzyżowany około godziny 12, a umarł o godzinie 15. Jego pogrzeb odbył się ok. godziny 17.
Kara ukrzyżowania była u Żydów znana, chociaż w prawie mojżeszowym nie była przewidziana.
Aleksander Janneusz (103-76 przed Chrystusem) użył jej dla ukarania zbuntowanych przeciwko niemu faryzeuszów.
Natomiast była to kara powszechnie stosowana przez Fenicjan, Kartagińczyków, Persów i Rzymian.
Ci ostatni jednak nie stosowali jej wobec obywateli rzymskich.
Była to bowiem kara hańbiąca (szubienica) i bardzo okrutna.
Skazańca odzierano z szat, rzucano go na ziemię, rozciągano mu ramiona i nogi, przybijając je do krzyża. Skazaniec konał z omdlenia i gorączki, dusił się.
Na domiar złego wisielca nękało mnóstwo komarów, a bywało, że konającego rozrywały sępy.
Krzyż miał zwykle kształt litery T (tau).
Ponieważ śmierć na krzyżu miała wszystkie znamiona hańby, dlatego cesarz Konstantyn Wielki zniósł karę śmierci przez ukrzyżowanie (316).
Szubienica została ponownie wprowadzona w średniowieczu, jednak nie miała już kształtu krzyża.
Największą część drzewa Krzyża świętego posiada obecnie kościół św. Guduli w Brukseli. Bazylika św. Piotra w Rzymie przechowuje część relikwii, którą cesarze bizantyjscy nosili na piersi w czasie największych uroczystości.
W skarbcu katedry paryskiej jest cząstka Krzyża świętego, podarowana przez polską królową Annę Gonzagę, którą miała otrzymać od króla Jana Kazimierza.
Największą część Krzyża świętego w Polsce posiadał kościół dominikanów w Lublinie. Stosunkowo dużą część Krzyża świętego posiada kościół św. Krzyża na Łysej Górze pod Kielcami. Miał ją podarować benedyktynom św. Emeryk (+ 1031), syn św. Stefana, króla Węgier (+ 1038).
Od tej relikwii i klasztoru pochodzi nazwa "Góry Świętokrzyskie".
Wreszcie dość znaczna relikwia Krzyża świętego znajduje się w Bazylice Krzyża Świętego w Rzymie.
Ku czci Krzyża Świętego wzniesiono mnóstwo kościołów.
W samej Polsce jest ich ponad 100.
Istnieje również kilka rodzin zakonnych - męskich i żeńskich - pod nazwą Świętego Krzyża.
Wśród nich najliczniejsze to Zgromadzenie Św. Krzyża, założone w 1837 r., a zatwierdzone przez Rzym w 1855 r.
Podwyższenia Krzyża Świętego
w Częstochowie.
Na czele czcicieli Krzyża stoi św. Paweł Apostoł.
Szczególnym nabożeństwem do Krzyża wyróżniała się św. Helena, cesarzowa.
Jednak na wielką skalę kult Krzyża zapoczątkowało średniowiecze, kiedy to bardzo żywo i powszechnie rozwinął się kult męki Pańskiej.
Wśród świętych wyróżnili się tym nabożeństwem:
św. Bernard (+ 1153),
św. Franciszek z Asyżu (+ 1226),
św. Bonawentura (+ 1274),
św. Filip Benicjusz (+ 1285),
a w latach późniejszych bł. Władysław z Gielniowa (+ 1505),
św. Piotr z Alkantary (+ 1562),
św. Jan od Krzyża (+ 1591)
i św. Paweł od Krzyża (+ 1775).
I wielu innych.
Na zdjęciu Relikwie Krzyża Świętego (Lublin)
Św. Efrem (+ 373):
"My chrześcijanie bądźmy różni od Żydów i pogan.
Drzwi i podwoje nasze drogim i ożywiającym krzyżem koronujmy, mówiąc z Apostołem Pawłem:
»Nie daj, Boże, chlubić się, jeno z Krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa«".
Kładźmy go na drzwiach, na czołach, na ustach, na piersiach. (...).
Bo krzyż jest zwycięzcą śmierci, nadzieją wiernych, światłością świata (...) i sławą wieczną prawowiernych na wieki.
Z tą zbroją we dnie i w nocy, i na każdą godzinę, i na każdym miejscu masz chodzić. (...)
Bo widząc ten znak, moce piekielne przerażone uciekają. (...)
Tym przenajdroższym Drzewem Chrystus, Bóg nasz, nienasycone piekło i szeroką gębę diabelską zatkał. (...)
Zbroją Krzyża świętego przepasani Apostołowie wszystką moc nieprzyjacielską podeptali. Krzyżem świętym jak pancerzem uzbrojeni żołnierze Chrystusowi, błogosławieni męczennicy, wszystkie chytrości i okrucieństwa tyranów przemogli.
Krzyż nosząc święci mnisi, pożegnawszy świat, z wielkim weselem i ochotą w pustyniach, po górach, w jaskiniach i grotach mieszkanie sobie obierali.
O niewymowna i nieogarniona dobroci Boga naszego,
który tak wielkie i tak drogie dary rodzajowi ludzkiemu w chorągwi Krzyża zostawił!
Ten Krzyż na skończenie świata, gdy nastąpi powtórne przyjście Pana naszego, najpierw się na niebie ukaże, z wielką sławą i niezliczonym wojskiem aniołów, i zastraszy nieprzyjaciół Boskich, a wiernych oświeci, uweseli i przyjście im niebieskiego Króla zapowie. (...)
Każda uroczystość Pana naszego Jezusa Chrystusa przynosi nam, wiernym, uświęcenie i chlubę. Lecz chlubą nad chlubami jest Krzyż. (...)
Krzyż jest zmartwychwstaniem umarłych i nadzieją chrześcijan. (...)
Sterem płynącym, przystanią dla pędzonych burzą, murem dla oblężonych. (...)
O niewypowiedziana dobroci Boga!
Ileż błogosławieństw darował Bóg rodzajowi ludzkiemu przez Krzyż...".
Św. Ambroży:
"Błogosławionyś, Konstantynie, z takiej matki, która synowi panującemu szukała Boskiej obrony, za którą by w boju bezpieczny a w przygodach bez bojaźni zostawał. Wielka niewiasta, która bogatszy podarek cesarzowi znalazła, niźli ten, który od cesarza wziąć mogła".
Św. Augustyn (+ 430):
"To drzewo, na którym zostały ukrzyżowane członki, stało się równocześnie katedrą, z której Chrystus naucza".
W nagrodę za serdeczne nabożeństwo do swojej męki Jezus obdarzył wielu świętych darem stygmatów.
Dzieje Kościoła znają aż 330 podobnych wypadków.
Pierwszy stwierdzony historycznie fakt stygmatów spotykamy u św. Franciszka z Asyżu.
W ostatnich czasach mówiło się głośno o stygmatykach:
Teresy Neumann z Konnersreuth (+ 1962)
i św. o. Pio (+ 1969) - zakonniku kapucynie.
Od I w. spotykamy krzyże wypisywane, rysowane czy ryte graficznie - i to w najróżnorodniejszych formach i symbolice, której postacią naczelną jest zawsze Chrystus.
Od IV w. spotykamy krzyże bez Ukrzyżowanego, ale za to bogato wykładane szlachetnymi kamieniami i złotem (crux gemmata).
Ich forma jest także różna. Tak np. spotykamy krzyże:
Chrystusa, Piotra, Andrzeja, św. Pachomiusza, krzyż etiopski, ormiański, jerozolimski itp.
We wczesnym średniowieczu zwykło się wyrabiać krzyże (pasje) z wizerunkiem Chrystusa, ale z koroną królewską (diademem) na głowie. Od wieku XII datują się krzyże współczesne, pełne wyrazu cierpienia i grozy.
Najdawniejszy krzyż znaleziono w Herkulanum, w jednym z domów zasypanego przez wulkan (Wezuwiusz) w roku 63 i 79, którego to odkrycia dokonano w 1748 roku.
Na jednej ze ścian domu znaleziono wyraźny odcisk dużego krzyża, który tam wisiał.
Relikwie cudownego Krzyża w Licheniu
W 1944 r. z bluźnierstwami na ustach strzelała do niego Berta Bauer, bezbożna nauczycielka, wychowawczyni młodzieży hitlerowskiej, mówiąc „Gdyby Bóg istniał, powinien natychmiast mnie ukarać” Kilka godzin później, kiedy jechała na stację kolejową do Konina, przelatujący samolot - prawdopodobnie niemiecki, ostrzelał jej wóz. Berta Bauer zginęła na miejscu.
Krzyż Chrystusa czci się czyniąc znak krzyża na sobie, rowniż, kreśląc go dłonią nad przedmiotami.
Znak krzyża jest wyznaniem wiary, chroni od nieszczęść, sprowadza Boże błogosławieństwo. Znak Krzyża jest traktowany jako credo katolickie, streszczenie najważniejszych prawd wiary.
Słowami podkreśla się wiarę w Boga w Trójcy Świętej jedynego,
a ruchem ręki podkreśla nasze zbawienie przez Chrystusową mękę i śmierć.
O znaku krzyża świętego pisze już Tertulian (+ ok. 240).
Św. Hieronim mówi o nim w liście do Eustochii.
Pierwsi chrześcijanie tym znakiem posługiwali się bardzo często.
Kościół zachował ten zwyczaj, kiedy w liturgii błogosławi swoich wiernych.
Ojcowie Kościoła podkreślali, że krzyż jest symbolem, w którym streszczają się najistotniejsze prawdy wiary chrześcijańskiej: ukazuje głębszą rzeczywistość i uobecnienia zbawienia, które stał się narzędziem.
Krzyż jest nazywany drzewem życia, które przynosi wybawienie w odróżnieniu od drzewa rajskiego, które zapoczątkowało grzech.
Św. Jan Damasceński pisze:
„Krzyż Pana naszego Jezusa Chrystusa, a nie cokolwiek innego, zwyciężył śmierć, zgładził grzech praojca, pokonał piekło, darował nam zmartwychwstanie, udzielił siły do wzniesienia się ponad doczesność i ponad samą śmierć, zgotował powrót do dawnej szczęśliwości, otworzył bramy raju, umieścił naturę naszą po prawicy Boga, uczynił nas Jego dziećmi i dziedzicami”.
Ojcowie Kościoła mówili o uniwersalnym znaczeniu krzyża,
którego ramiona obejmują wszystkie czasy i narody,
a pionowa belka łączy niebo i ziemię.
Krzyż jest osią Wszechświata: „Krzyż stoi, podczas gdy świat się obraca” - głosi starołacińska sentencja.
Całe życie chrześcijańskie powinno być wpisane w krzyż, powinno być umieraniem dla grzechu, aby żyć tylko dla Boga.
Św. Paweł pisze: „świat ma być ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6, 14),
a sam Chrystus wzywa: „kto chce pójść za Mną, niech zaprze się samego siebie, niech weźmie swój krzyż i naśladuje Mnie” (Mt 16,24).
Krzyż przypomina, że śmierć i cierpienie nie są ostatecznym wymiarem ludzkiego życia, gdyż drugą stroną jest chwała zmartwychwstania, tryumfu nad złem, nowym życiem.
Współczesny niemiecki teolog i wybitny duszpasterz, Romano Guardini, napisał:
„Czyniąc znak krzyża, czyń go starannie.
Nie taki zniekształcony, pośpieszny, który nie wiadomo, co oznacza.
Czyń powoli duży, staranny znak krzyża: od czoła od piersi, od jednego ramienia do drugiego, czując, jak on cię całego ogarnia.
Staraj się skupić wszystkie swoje myśli i zawrzyj całą siłę swojego uczucia w tym geście kreślenia krzyża”.
Dzisiejsze święto przypomina nam wielkie znaczenie krzyża nie tylko jako symbolu chrześcijaństwa,ale Znaku wiary i uświadamia, że nie możemy go traktować jedynie jako elementu dekoracji naszego mieszkania, miejsca pracy czy jednego z wielu elementów naszego codziennego stroju.
Wstęp.
Modlitwa ta,spisana z obietnicami została znaleziona w grobie Jezusa Chrystusa w 505r.
Papież przesłał ją cesarzowi Karolowi Wielkiemu,gdy ten przebywał na wojnie.
Obietnice: ” Kto ją czyta, słucha czytanej, lub nosi przy sobie- nie umrze nagle, nie utopi się, nie spali, trucizna nie otruje go, nie wpadnie w ręce nieprzyjaciela i nie będzie zwyciężony w bitwie. Chora podczas porodu gdy czyta tą modlitwę, słucha czytanej, lub ma ją przy sobie, szybko wyzwolona będzie i stanie się czułą matką. Na dziecko już narodzone należy położyć tę modlitwę przy prawym boku, a uniknie wielu wypadków. Kto nosi tę modlitwę nie dostanie ataku epilepsji, a widząc epileptyka należy położyć modlitwę przy prawym boku. Będę błogosławił, mówi Pan, tego kto modlitwę przepisuje dla drugich, a pokutować będzie ten kto z niej szydzi. Dom w którym ta modlitwa się znajduje chroniony będzie od piorunów burz, a kto odmawia ją codziennie, uprzedzony będzie znakiem Bożym trzy dni przed śmiercią o godzinie jego zejścia.”
Boże wszechmogący,
który poniosłeś śmierć na drzewie osobliwym za moje grzechy- bądź ze mną.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- ulituj się nade mną.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- bądź moją nadzieją.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- miej litość nad nami.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- odwróć ode mnie wszelką broń ostrą.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- wklej we mnie wszelkie dobro.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- odwróć ode mnie wszelkie zło.
Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- spraw abym doszedł do drogi zbawienia. Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- Odwróć ode mnie wszelką napaść śmiertelną. Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa- odwróć ode mnie każdy upadek grożący duszy i ciału.
Niechaj na zawsze uwielbiam Święty Krzyż Jezusa Chrystusa.
Jezusie z Nazaretu ukrzyżowany- ulituj się nade mną.
Spraw aby zły duch niewidoczny uciekł na wieki, Amen.
Na cześć Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa, Na cześć Jego Wcielenia, przez które doprowadził nas do życia wiecznego tak prawdziwie jak to, że Jezus Chrystus narodził się w dniu Bożego Narodzenia, a ukrzyżowany został w dniu Wielkiego Piątku: Ojcze Nasz… Zdrowaś Maryjo… Chwałą Ojcu… (2 razy) .
Amen
