Święty papież Jan Paweł II w liście „Dominicae cenae” oznajmia:
Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy zostali konsekrowani przez święcenia dla reprezentowania Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich słowa i ich wola stały się bezpośrednimi narzędziami Chrystusa. Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest to pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują je, a następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjmować. (…) Jakże wymowny więc, jeżeli nawet nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest obrzęd namaszczenia rąk podczas święceń kapłańskich rytu łacińskiego, gdyż właśnie dla tych rąk szczególna łaska i moc Ducha Świętego jest konieczna!”
Dotykanie konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi rękoma, jest właśnie przywilejem wyświęconych.
/-/ bl. Jan Paweł II, „Dominicae cenae”, 1980

SACRUM i PROFANUM
=
PROFANACJA!
JAKIE SĄ FAKTY W TEJ SPRAWIE?
W pewnej opolskiej parafii szafarze nadzwyczajni co niedzielę komunikują zwyczajnie nawet gdy dwóch lub trzech kapłanów czyni to samo i konieczności takiej nie ma, aby zaprzęgać siłę tychże „nadzwyczajnych”. Jednak to nie wszystko, oni albowiem – ci szafarze nadzwyczajni – poczuli się niczym kapłani. Posłuchajcie…
Jak wspomniałem powyżej, szafarze nadzwyczajni rozdają Komunię Św. każdej niedzieli za przyzwoleniem ks. proboszcza.
Zdarzyło się raz, że ksiądz odprawiający Mszę Św. poszedł komunikować lekceważąc dwóch szafarzy nadzwyczajnych. Wiecie co zrobili? Jeden podszedł do tabernakulum, otworzył, wziął sobie cyborium i poszedł rozdawać te „opłatki” – tak to traktował. Nie traktował tego jako Najświętszego Sakramentu. Podszedł i drugi, zrobił co jego poprzednik, i również podążył komunikować. Myślicie, że ten pierwszy uklęknął po otworzeniu tabernakulum? A skąd! Gdyby był kapłanem toby wiedział, a że nie otrzymał odpowiedniego wykształcenia to nawet nie wie, że otwierając tabernakulum należy przyklęknąć, służył on już kilkanaście lat jako ministrant i lektor. Drugi wybraniec postanowił zamknąć tabernakulum. Zamknął i odszedł. Przyklęknąć? A skąd! Ot masz wybrańców!
Mszę Św odprawia jeden kapłan – obecni są też szafarze nadzwyczajni. W zakrystii proboszcz mota się z szatami, coś wiesza, reperuje wieszaki etc., ale nie przerywa sobie ani przez moment. Kapłan ignoruje tych świeckich szafarzy i idzie komunikować lecz ten jeden świecki rozdawacz Komunii Św. sam się oporządza – wiecie co dalej… To ten sam przypadek, co wyżej tylko zza kulis. To się dzieje naprawdę. To nie są moje wymysły.
Rewelacji nie koniec. Częstokroć się zdarza, że ci elitarni członkowie parafii zwani szafarzami nadzwyczajnymi rozdają Komunię Św. sami do niej nie przystępując. Wymaga się, aby kapłan będąc w grzechu ciężkim nim odprawi Mszę Św się wyspowiadał, a tu świeccy obciążeni grzechem śmiertelnym dotykają swoimi niekonsekrowanymi dłońmi Najświętszy Sakrament. W dalszej części artykułu Czytelnik przekona się, że jakiekolwiek dotykanie Najświętszego Sakramentu przez świeckich jest grzechem – istną profanacją.
Z diecezji opolskiej przenieśmy się do Warszawy. Świętej pamięci Maria Kominek OPs pisze:
Dla przykładu do parafii św. Dominika na Warszawskim Służewie, która obejmuje Osiedle Nad Dolinką należy około 20 000 mieszkańców. Parafia św. Dominika jest parafią przyklasztorną i jest w niej bodajże 26 (dwudziestu sześciu) czynnych ojców (nie liczę starszych i chorych). Jeśli według statystyk liczba dominicantes wynosi maksymalnie około 40% – to na jednego kapłana przypada około 320 wiernych. Znowu licząc według statystyk communicantes jest około 140 – 160 osób na kapłana. Są to obliczenia według najwyższych wskaźników. Prawdopodobnie w rzeczywistości jest ich mniej. I w tej parafii działa aż sześciu nadzwyczajnych szafarzy! Z jakiego powodu? Nawet jeden to za dużo, a sześciu?
/-/ Maria Kominek OPs, „Nadużycia przy rozdawaniu i przyjmowaniu Komunii świętej”, 24 Wrzesień 2012, mariakominekops.wordpress.com
Co wolno, a czego nie wolno?
Nie ma żadnych dowodów na to, że kiedykolwiek podczas liturgii Komunia Św. była rozdawana przez kogoś innego niż biskupa, księdza bądź diakona. Nie ma! Istnieją pewne przykłady takich przypadków poza liturgią w pierwszych wiekach, ale podkreślam: poza liturgią. Lecz od trzynastego wieku powszechną tradycją już było to, że tylko to co konsekrowane wyłącznie do tego celu mogło mieć styczność z Najświętszym Sakramentem aż do momentu, gdy ta Święta Hostia zostanie położona na języku wiernego.
Posługa szafarza nadzwyczajnego została ustanowiona w roku 1973 dokumentem zatytułowanym „Immensae caritatis”. Oczywiście instrukcja ta przedstawia listę przypadków, gdy szafarze nadzwyczajni mogą rozdawać Świętą Komunię. Oto one:
gdy nie ma księdza, diakona lub akolity;
gdy w.w. nie mogą dysponować Komunią Świętą ze względu na inną posługę pasterską, chorobę lub zaawansowany wiek;
gdy liczba wiernych pragnących Komunii Świętej jest tak znaczna, iż odprawianie Mszy albo rozdawanie Eucharystii poza Mszą nadmiernie by się przedłużyło.
Widząc ogrom nadużyć Stolica Apostolska w 2004 roku wydaje instrukcję „Redemptionis Sacramentum”, której napisanie zlecił papież Jan Paweł II. W rozdziale VII zatytułowanym „Nadzwyczajne funkcje wiernych świeckich” postanowiono:
151. Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy się uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta bowiem nie jest przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego uczestnictwa świeckich, lecz z natury swojej jest dodatkowa i tymczasowa252. Gdzie jednak istnieje konieczność odwołania się do posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy wytrwale i gorąco się modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa253.
/-/ Rozdział VII, Nadzwyczajne funkcje wiernych świeckich, KONGREGACJA DS. KULTU BOŻEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTÓW INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
Z kolei w podrozdziale pierwszym o tytule „Nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej” w tymże samym rozdziale 7 postanowiono:
154. Jak już zostało wspomniane, „szafarzem, który może sprawować w osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie wyświęcony”254. Stąd nazwa „szafarz Eucharystii” odnosi się w sposób właściwy jedynie do kapłana. Również z racji święceń zwyczajnymi szafarzami Komunii świętej są: biskup, prezbiter i diakon255, do nich więc należy w czasie sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w Kościele ich służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak.
155. Oprócz szafarzy zwyczajnych istnieje prawnie ustanowiony akolita, który z ustanowienia jest nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej również poza sprawowaniem Mszy. Ponadto, jeśli przemawiają za tym motywy prawdziwej konieczności, biskup diecezjalny zgodnie z przepisami prawa256 może do tej posługi wyznaczyć również innego wiernego świeckiego jako szafarza nadzwyczajnego albo jednorazowo (ad actum), albo na czas określony, wykorzystując w tym celu stosowną formułę błogosławieństwa. Jednakże nie jest wymagane, aby owo wyznaczenie miało formę liturgiczną; jeśli jednak ją ma, w żaden sposób nie może się ono upodobnić do obrzędu święceń. W szczególnych i nieprzewidzianych przypadkach na jednorazowe wypełnienie tej funkcji zgody może udzielić kapłan, który przewodniczy celebracji eucharystycznej257.
156. Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi „nadzwyczajny szafarz Komunii świętej”, nie zaś „specjalny szafarz Komunii świętej” ani „nadzwyczajny szafarz Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz Eucharystii”. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób nieodpowiedni i niewłaściwy.
157. Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi, nie powinni jej wykonywać. Należy potępić postępowanie tych kapłanów, którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim258.
158. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła259. Należy to jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i kulturowego kontekstu miejsca.
159. Nadzwyczajnemu szafarzowi Komunii świętej nie wolno nigdy wyznaczać nikogo innego do udzielania Eucharystii, jak na przykład rodzica albo współmałżonka, albo dziecka tego chorego, który ma przyjąć Komunię.
160. Biskup diecezjalny powinien ponownie ocenić praktykę ostatnich lat w tej dziedzinie i w miarę potrzeby skorygować ją lub ściślej określić. Gdzie z racji prawdziwej konieczności tego rodzaju nadzwyczajni szafarze są liczniej wyznaczani, biskup diecezjalny powinien wydać szczegółowe normy, w których, uwzględniając tradycję Kościoła, zgodnie z przepisami prawa winien ustalić sposób wykonywania tej funkcji.
/-/ Rozdział VII, Nadzwyczajne funkcje wiernych świeckich, podrozdział 1, Nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej, KONGREGACJA DS. KULTU BOŻEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTÓW INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
Co mówią święci i błogosławieni?
Święty papież Jan Paweł II, 24 lata przed publikacją przytoczonej wyżej instrukcji w liście „Dominicae cenae” oznajmia:
Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy zostali konsekrowani przez święcenia dla reprezentowania Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich słowa i ich wola stały się bezpośrednimi narzędziami Chrystusa. Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest to pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują je, a następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjmować. (…) Jakże wymowny więc, jeżeli nawet nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest obrzęd namaszczenia rąk podczas święceń kapłańskich rytu łacińskiego, gdyż właśnie dla tych rąk szczególna łaska i moc Ducha Świętego jest konieczna!”
Dotykanie konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi rękoma, jest właśnie przywilejem wyświęconych.
/-/ bl. Jan Paweł II, „Dominicae cenae”, 1980

„Rozdawanie Ciała Chrystusa należy do kapłana z trzech powodów. Po pierwsze, ponieważ, jak było powiedziane powyżej, dokonał on konsekracji w osobie Chrystusa. Ale tak jak Chrystus konsekrował Swoje Ciało podczas Ostatniej Wieczerzy, tak również dał je innym, aby je spożywali. Analogicznie, tak jak konsekracja Ciała Chrystusa należy do kapłana, podobnie i rozdawanie należy do niego. Po drugie, ponieważ kapłan jest wyznaczonym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi, więc tak jak do niego należy ofiarowanie darów człowieka Bogu, tak i do niego należy przekazywanie konsekrowanych darów ludziom. po trzecie, ze względu na cześć dla tego sakramentu, nic nie może się z nim stykać, lecz tylko to, co jest konsekrowane, stąd też i korporał i kielich są konsekrowane, a podobnie i ręce kapłana. Nie jest zatem uprawnione, aby ktokolwiek inny tego dotykał, chyba że w stanie konieczności, gdyby na przykład miało upaść na ziemię lub w inny nie cierpiących zwłoki przypadkach”.
/-/ Św. Tomasz z Akwinu, cz. III, q.82, art. 13.
Stolica Apostolska przemawia…
Tymczasem, kiedy to biskupi urządzali sobie samowolkę razem z proboszczami, Stolica Apostolska zdawała – i nadal zdaje – sobie sprawę z tychże poważnych nadużyć. Komisja Pontyfikalna rozpatrzyła kwestie tegoż problemu 20 lutego 1987 roku. Orzekła, że gdy podczas Eucharystii obecni są zwyczajni szafarze (biskup, ksiądz, diakon) – nieważne czy celebrują czy nie i nie są odsunięci od tej funkcji przez innych szafarzy – to nadzwyczajnym szafarzom pod żadnym pozorem nie wolno rozdawać Komunii św. ani sobie, ani wiernym. Stanowisko to zostało potwierdzone przez Jana Pawła II 15 czerwca 1987 roku.
Jak się rzecz ma dzisiaj?
Wbrew papieżom, dokumentom, świętym Kościoła i zdrowemu rozsądkowi każdego roku w coraz to większej ilości diecezji ustanawia się nadzwyczajnych szafarzy Komunii Św., gdzie za każdym razem liczba tychże nowo ustanawianych wynosi kilkadziesiąt osób. Przykład z początku artykułu jest już normalnością i częstym zjawiskiem w niemalże każdej parafii. Za nic się ma słowa św. Tomasza z Akwinu, który przedstawia powody czemu to wyłącznie kapłani mogą być upoważnieni do dotykania Najświętszego Sakramentu. Czy to nie wystarcza. To co konsekrowane może mieć kontakt tylko z rzeczami konsekrowanymi stwierdza św Tomasz z Akwinu podkreślając, że dlatego także kielich i korporał są konsekrowane, a tym samym i dłonie kapłana.
Jakże wielu powołuje się na Jana Pawła II – który nie raz, nie dwa, popełniał błędy i wprowadzał zamieszanie wśród wiernych na przykład w kwestiach ekumenizmu – na właśnie to błędne postępowanie, ale porzuca się w zapomnienie i jawnie lekceważy gdy następca św. Piotra wyraża się jasno, że to właśnie przywilejem kapłanów jest kontakt z Najświętszym Sakramentem. Stanowisko Ojca Świętego Jana Pawła II było i jest stanowiskiem wyrażanym przez wszystkich poprzednich papieży. Teraz jednak – kiedy świecki może tykać sobie Najświętszy Sakrament namaszczenie rąk kapłana podczas święceń kapłańskich traci sens.
Skąd takie nadużycia względem dyrektywy ustanawiającej nową funkcję w Kościele? Brak dokładności. Pozwala to na dowolną interpretację. Dla jednego proboszcza 5 minut to nadmierne przedłużenie. Dla drugiego 100 osób to tłum kiedy na co dzień świątynię odwiedza 10 osób. Sami Państwo rozumieją.
Ci nadzwyczajni szafarze wymienieni na początku jakoś specjalnie się nie wyróżniają. Zerowa wiedza religijna, jak coś już powiedzą to jest to tak proste (czyt. głupie) – tutaj rolę odgrywa brak należytej formacji, te braki zaś można tylko tłumaczyć jednym: zaniedbaniem z ich strony. Brak pogłębiania wiedzy religijnej, obcowania z religijną literaturą. I komuś takiemu udzielana jest zgoda rozdawania Komunii Świętej. Nie zechcieli poznać zasad i reguł obowiązujących szafarzy nadzwyczajnych albo z powodu swojej pychy ignorują te poznane zasady (jeśli je poznali), a tym samym udowadniają przynajmniej jedno: pokazują że mają w głębokim poważaniu Najświętszy Sakrament. Że mają gdzieś cały Święty Kościół, a jeśli już nie znają przepisów oraz zaleceń to bez wątpienia ukazują swoją lekceważącą postawę wobec wykonywanej funkcji.
Tak więc biskupi, księża oraz sami nadzwyczajni szafarze lekceważą: św. Tomasza z Akwinu, bł. papieża Jana Pawła II (którego jednocześnie zwą WIELKIM, stawiają mu pomniki etc. – hipokryzja!), Stolicę Apostolską. Lekceważą cały Kościół Święty!
W przypadku Stolicy Apost. problemem jest, iż wcześniej dopuściła do tego stanu rzeczy, a teraz nie może tego odkręcić, aczkolwiek jest to twór biurokratyczny, nie przemawia ex cathedra, może się mylić. I teraz chcąc to odkręcić odkręcić tego nie może z powodu buntu biskupów. Tak, tak… To biskupi ustanawiają nadzwyczajnych szafarzy.
Szczerze, z całego serca, zachęcam wszystkich Państwa do przyjmowania Ciała Chrystusa z rąk kapłana, nie zaś od tych „nadzwyczajnych” zwyczajnych, dłonie albowiem kapłana zostały namaszczone świętym olejem, a ręce świeckiego nadzwyczajnego szafarza nie różnią się niczym od rąk Państwa, jeśliście nie kapłanami. Ot zwykłe dłonie nie przeznaczone, aby dotykać Przenajświętszego Sakramentu.

PLUS i PLUS = PLUS
PLUS i MINUS = MINUS
SACRUM i PROFANUM
=
PROFANACJA!